कञ्चनपुर । शुक्लाफाँटा नगरपालिकाको झलारी बजार सडक छेउमा ८३ वर्षीय मन्दिर सार्की दैनिक तरकारीका बिरुवा बेच्नुहुन्छ । बिरुवा यो काममा उहाँ नौ वर्षदेखि संलग्न रहदै आउनुभएको हो । सार्की भारतीय व्यापारीले उत्पादन गरेका काउली, बन्दा, भण्टा, प्याज लगायत तरकारीका बिरुवा ल्याएर बेच्नुहुन्छ। 
 
बिरुवा बिक्री गरेबापत भारतीय व्यापारीले दैनिक रु दुई सय पारिश्रमिक दिने गरेको  र त्यही रकमले श्रीमती र आफनो दैनिक खर्च चलाउने गरेको उहाँ बताउनुहुन्छ । भारतीय व्यपापारीले घरमै बसेको देखेर दया गरी बिरुवा बेच्न दिएको बताउनुहुने सार्की बिहान ९ बजे बिरुवा बेच्न बजारतर्फ दौडिनुहुन्छ र साँझ ७ बजेपछि मात्रै घर फर्किनुहुन्छ ।  ‘बिरुवा छिट्टै बिक्री भए छिटो घर जान्छु’ उहाँ भन्नुहुन्छ, ‘बिक्री नभएका दिन ग्राहक कुर्दै साँझ निकै अबेर पनि हुन्छ । दैनिक पाउने पैसा बचत गरी धान, गहुँ, चामल, नून, तेल र लत्ताकपडाको जोहो गर्दै आएको छु । हिउँदका बेला तरकारीका बिरुवा बिक्री गरेबापत पाइने पारिश्रमिकले जेनतेन घरखर्च चल्छ । अरु बेला नगरपालिकाबाट पाइने ज्येष्ठ नागरिक भत्ताको रकमले खर्च चलाउने गर्छौँ ।’ 

दुबै बूढाबूढी स्वासप्रश्वाससम्बन्धी बिरामी भएकाले आधा पैसा यसमै खर्चिने गरेको उहाँ बताउनुहुन्छ । सार्कीका दुवै बूढाबूढी कलुवापुर गाउँमा रहेको कच्ची झोपडीमा बस्दै आउनुभएको छ । ‘डडेल्धुराको चिपुरको पूख्र्यौली घरमा हुँदा पनि निकै दुःख पाइयो’ उहाँ भन्नुहुन्छ– ‘अरुको हलो जोतेर गुजारा चलाउनु पर्दथ्यो, साँझबिहान खानाको व्यवस्था गर्न निकै सकस थियो । हलो जोत्ने कार्य भने बुवाबाजेकै पालादेखि गर्दै आएको थिएँ । तत्कालीन माओवादी जनविद्रोह शुरु भयो । हलो जोत्दै आएको मालिकले माओवादी विद्रोहीको कारबाहीमा पर्ने डरले कामबाट छुटाए ।’
 
बेखर्ची भएपछि दुई दाजुभाइले सल्लाह ग¥यौंँ र आफन्त भएकै ठाउँमा तराई झरेर सहज जीवनयापन गर्न सकिन्छ कि भन्ने सोच अनुसार डेढ दशक अघि यहाँ आइपुगेको सार्की जानकारी गराउनुहुन्छ । केही वर्ष काम गरेर दुवै दाजुभाइले पैसा बचत गरी ऐलानी ५ कठ्ठा जग्गा खरिद गरिएपछि अंशबण्डा गर्दा अढाइ कठ्ठा जग्गा भागमा परेको र त्यही जग्गामा तीन छोराले अंश लिएपछि सानो झुपडीमा दुबै बूढाबूढी बस्दै आएका उहाँको भनाई छ । 

छोरा छुट्टिएर अलग बस्न थालेपछि बुढाबुढीका लागि  सहारा कोही नभएकाले अरुको तरकारीका बिरुवा बेच्ने कार्य गरेर जीविका चलाउन विवस भइएको सार्की बताउनुहुन्छ ।